Terrance Watanabe, een inwoner van Omaha in de Verenigde Staten had een goedlopende Oriëntaalse groothandel in speelgoedartikelen. Volgens zeggen heeft Mr. Watanabe bijna zijn gehele persoonlijke vermogen, dat was opgebouwd door de speelgoedhandel, in 1 jaar in Las Vegas weten te vergokken.
Hij werd in 2007 flink in de watten gelegd door de casino’s Caesar’s Palace en Rio Casino’s. Het was er de casino’s alles aan gelegen om een gokker van het kaliber van de heer Watanabe te behouden als klant. Zo kreeg hij geregeld de beschikking over een suite met 3 slaapkamers in Caesar’s en werd hij overladen met sterke drank alsmede medicijnen, indien hij die nodig had.
Dat beweert tenminste Mr. Watanabe die door zijn gokverleden in een onaangename rechtszaak is verwikkeld met Harrah’s Entertainment Inc., de moedermaatschappij van Caesar’s Palace en Rio Casino’s. Watanabe zou nog een gokschuld hebben uitstaan bij het casinoconsortium van ongeveer 15 miljoen. De oorspronkelijke schuld bedroeg 127 miljoen, waarvan hij tot op het heden 112 miljoen heeft terugbetaald. Hij is van mening dat Harrah’s medeverantwoordelijk is voor de enorme schuld en weigert de rest af te betalen.
Harrah’s heeft hem nu voor de rechter gedaagd om ook die resterende 15 miljoen terug te betalen, omdat zij het zien als diefstal. Als de heer Wantanabe schuldig wordt bevonden, kan hem een gevangenisstraf boven het hoofd hangen van maar liefst 28 jaar!
Van het leven genieten
In 2000 verkocht Terrence Watanabe zijn speelgoedemporium en besloot meer tijd te besteden aan zijn filantropische stichting. Het aantal donaties van de stichting groeide, maar schijnbaar ook de onrust in Mr. Watanabe. Hij deed onderzoek naar diverse mogelijkheden om een nieuwe business op te zetten, inclusief het openen van een restaurant, maar alle goede bedoelingen ten spijt, het leidde tot niets en de verveling knaagde aan Mr. Watanabe.
“Hij wist niet wat hij met zijn tijd moest doen” zei zijn zus Pam Watanabe-Gerdes. “Al wat hij wilde was plezier hebben en genieten van het leven.”
Gokken alsof het een lieve lust is
In 2003 leek het erop dat hij wist hoe hij zijn tijd plezierig kon besteden, toen hij in Iowa één van Harrah’s casino’s bezocht. Volgens documenten is dat het begin van zijn gokverslaving. “Terrence Watana werd één van de beste klanten van het casino” aldus Gabe Sullivan, een voormalige gastheer bij Harrah’s die ervoor zorgde dat het Mr.
Watanabe aan niets ontbrak. Vanaf 2005 reisde Terrence Watana geregeld naar Las Vegas om daar zijn plezier en geluk te beproeven. Hij begon steeds vaker te gokken en meer te drinken.
Verbod op casinobezoek
In 2006 vertoefde hij voornamelijk bij Wynn Las Vegas casino, waar zijn gok- en drinkgedrag de aandacht trok van de directeur Steve Wynn. Na hem zorgvuldig geobserveerd te hebben, kwam Mr. Wynn in juni 2007 tot de conclusie dat Mr. Watanabe dwangmatig gokte en in de bespreking die volgde werd Mr. Watanabe duidelijk gemaakt wat zijn probleem was en dat het beter voor hem was als hij een verbod op het bezoeken van casino’s kreeg. “Dit werd later schriftelijk bevestigd door de Nevada Gaming Control Board”, aldus Mr. Watanabe’s advocaat Pierce O’Donnell tijdens de rechtszitting die de brief als bewijsmateriaal aanleverde. “Wij hebben uit die brief niet kunnen opmaken dat hij er bij Wynn was uitgegooid wegens dwangmatig gokken” zo weerlegde senior vice president communicatie bij Harrah, mevrouw Jan Jones.
Buitensporige aanmoedigingspremies
Volgens de heer Wanatabe was het Harrah er alles aan gelegen om hem als belangrijke klant binnen te halen en te behouden. Zo bood het casino-emporium schriftelijk lucratieve voorwaarden om te komen gokken in de casino’s behorende tot Harrah. Dit bleek uit stukken die tijdens de rechtszaak werden overhandigd.
In een reeks van emails aan Terrence Watanabe deed de marketing executive van Harrah’s, de heer Ning, destijds duidelijk uit de doeken wat de aantrekkelijke voorwaarden waren om te komen spelen in de casino’s van Harrah’s, inclusief een speciale berekeningsformule. Zo werden onder andere tickets voor een Rolling Stones-concert aangeboden, alsmede maandelijks $ 12.500 aan vliegtickets en $ 500,000 in krediet, te besteden in de cadeauwinkels. Daarnaast bood Harrah’s ook nog eens 15% geld terug indien Mr. Wanatabe een gokverlies zou lijden van $ 500.000 of meer en nog veel meer aantrekkelijke lokkertjes voor iemand met veel geld.
Zowel Mr. Ning, alsook mevrouw Jones weigerden commentaar te leveren op de bewijsvoering. Mevrouw Jones wilde alleen aangeven dat het in de gokwereld niet ongebruikelijk is om aanmoedigingspremies en –lokkertjes aan te bieden aan belangrijke klanten.
En volgens Harrah’s was de heer Watanabe een uitermate belangrijke klant. Hij kreeg zelfs een speciale ranking in het loyaltyprogramma, namelijk die van Chairman, terwijl het programma normaalgesproken niet verder gaat dan zeven sterren. Daarnaast had hij geregeld de beschikking over een suite met maar liefst 3 slaapkamers in Caesar’s en kreeg hij de beschikking over zijn eigen bartender en kon hij zich volledig laten vollopen met zijn favoriete merk Wodka en was hij continu omringd door assistenten om onmiddellijk tegemoet te komen aan de wensen van Mr. Watanabe, zoals een zevengangenmenu van het specialiteitenrestaurant in het casino: Bradley Ogden.
Volgens de vice president voor communicatie van Harrah’s, mevrouw Jones, is dit standaard procedure voor belangrijke topgokkers. Als zijn wensen passend waren werden ze gehonoreerd.
5 miljoen verlies in 1 dag!
Een van de redenen waarom Mr. Watanabe zo “geliefd’’ was bij een van de Harrah’s casino’s was het feit dat hij graag roulette speelde, alsook fruitautomaten, die bekend staan om hun low odds. Hij werd dan ook gezien als de huisspeler. Maar zijn beslissingen waren ondoorgrondelijk en vaak onbegrijpelijk. Zo werd Watanabe gezien als een zeer slecht blackjackspeler, iets wat mevrouw Jones niet onderschrijft.
Maar de eens zo fortuinlijke zakenman verloor zijn gevecht met de verslaving en ex medewerkers van Harrah’s beweren dat hij tot wel 5 miljoen in een dag verloor. Hij speelde dan voor wel 24 uur. Als een van de weinigen mocht hij op 3 tafels tegelijkertijd blackjack spelen met elk een limiet vam $ 50.000. op een gegeven moment verhoogde het casino zelfs het krediet naar maar liefst 17 miljoen, aldus bewijsstukken aangeleverd door de verdediging van de heer Watanabe. In reactie hierop verklaarde mevrouw Jones dat dit wel vaker gedaan werd.
Dronken en oververmoeid
Tijdens het dieptepunt, bezocht de heer Sullivan, de gastheer van het Harrah’s casino in Iowa, Terrence Watanabe in Vegas. “De heer Watanabe leek onsamenhangend te reageren en had moeite zich details van het gesprek dat ik met hem voerde te herinneren” aldus Sullivan. Andere casino-employees kunnen zich herinneren dat Watanabe door het casino zwalkte en van tijd tot tijd indutte aan de verschillende speeltafels, waarvan sommige zelfs dichtbij een nachtclub met blèrende muziek stonden.
2 ex-medewerkers verklaarden dat zij hun bezorgdheid uitten bij managers over de mate van dronkenschap, maar werden te verstaan gegeven zich er niet mee te bemoeien. Niemand wilde het op zijn geweten hebben Terrence Watanabe verder spelen te beletten. “Wij waren bang voor de repercussies van hoger management als gevolg van Watanabe’s vertrek uit het casino.
Ogen sluiten
Volgens de heer Watanabe beweerde dat tijdens zijn verblijf niemand van het casino hem wegstuurde, terwijl hij dronken was. In tegendeel. Medewerkers van het casino stopte hem vol met alcohol en medicijnen die normaliter alleen op doktersrecept konden worden verkregen om hem maar vooral verder te laten spelen, iets wat niet overeenkomt met de regels van het casino. Verscheidene Caesar’s medewerkers verklaarden dat het concern een van zijn lucratiefste klanten wilden behouden en sloten derhalve hun ogen voor de realiteit. “Wij zijn in de gokbusiness” aldus mevrouw Jones. “Wij dachten dat hij gewoon een grote speler was met een enorm vermogen.”